Jakiś czas temu wybraliśmy się wspólnie z Izą do kina na film zatytułowany „Lucy”.

Izę zaciekawiło ujęcie nieco tajemniczego, owianego wieloma mitami i pełnego nieścisłości wątku wykorzystywania pełnych możliwości ludzkiego umysłu – szczególnie, że w projekcie wziął udział lubiany przez nią Morgan Freeman, słynący poniekąd z zamiłowania do tego rodzaju egzystencjalnych i naukowych przemyśleń. Wiecie – co by się stało, gdyby człowiek zyskał nieograniczone możliwości umysłowe – władzę nad materią, przestrzenią, czasem…

Mną kierowały bardziej ambitne motywy – bardzo chciałem zobaczyć jak Scarlett Johansson potrząsając cyckami strzela z dwóch pistoletów naraz.

I teraz tak – pewnie wyda się Wam to nieco dziwne ale moim zdaniem najlepszym fragmentem filmu (poza wspomnianą sceną z cyckami i strzelaniem) był ten, w którym Morgan Freeman stojąc na sali wykładowej kilkanaście razy pod rząd użył słowa „capacity”.

O mój boże – sposób w jaki gość wymawia słowo „pojemność” jest tak hipnotyzujący, że dziwię się, iż jak dotąd żaden z producentów samochodów sportowych nie zatrudniło go do nagrywania spotów reklamowych zachwalających ich nowe jednostki napędowe.

Gdyby Morgan zaczął opowiadać o turbosprężarkach i momencie obrotowym to jestem pewien, że jego film z obracającymi się wałkami rozrządu wypchnąłby z fapfolderów niejedną młodą Rosjankę z tymi jej sterczącymi cyckami i jękami w formacie avi.

Sam pomysł o niewykorzystywaniu pełnych możliwości umysłu nie jest nowy. Moje nauczycielki zmagały się z nim od samego początku mojej edukacji, która rozpoczęła się oficjalnie w chwili kiedy próbowałem wbić kwadratowy klocek w okrągły otwór wyłącznie za pomocą własnej twarzy. Od tamtej pory moja sprawność umysłowa wciąż oscyluje w okolicach 13 % (chwilami zastanawiam się jak to możliwe, że nie próbowałem jeszcze pić wody z sedesu).

Co więcej kiedy spojrzeć pod odpowiednim kątem to wciąż widać na moim czole tajemnicze wgniecenie w kształcie rombu.

„To od myślenia” – tak zawsze mówię kiedy ktoś o to pyta.

Do czego jednak zmierzam…Czasami przyłapuję się na tym, że zaczynam za dużo myśleć. Z reguły ma to miejsce kiedy wpadam na jakiś kolejny idiotyczny pomysł związany z zakupem albo przebudową jakiegoś samochodu. Podejrzewam, że też to znacie. W drodze na zakupy zauważacie w korku jakiś odjechany, stary wóz i już po chwili gmerając paluchami w swoim homoseksualnym, białym telefonie sprawdzacie jego średnie ceny na allegro.

Potem analizujecie ile czasu musielibyście spędzić na diecie składającej się wyłącznie z deszczówki i znalezionych w parku szyszek i żołędzi, żeby odłożyć kwotę wystarczającą na jego zakup.

A kiedy okaże się, że w jakimś tam niezwykle optymistycznym wariancie kupno takiego samochodu mogłoby nie doprowadzić mnie na skraj nędzy i ubóstwa – wtedy dopiero się zaczyna…

Zaczynam kreślić w myślach kolejne coraz to bardziej wyzywające modyfikacje, kolory lakierów i kombinacje felg. W toalecie spędzam bite godziny przeglądając na tronie całe tomy gromadzonych latami numerów magazynu „Motor” i „Auto Świat” w poszukiwaniu choćby najmniejszej wzmianki czy zdjęcia interesującego mnie samochodu.

Iza zawsze patrzy wtedy na mnie takim podejrzliwym, przeszywającym wzrokiem. Jestem pewien, że podejrzewa mnie o zażywanie heroiny czy coś (na romanse jestem za brzydki).

Szczególnie podejrzliwa robi się gdy przez czterdzieści minut próbuję zjeść zupę za pomocą widelca gapiąc się w tym czasie na lecący na animal planet program o rozmnażaniu się owadów.

Kiedy pyta co mi jest zawsze mówię, że potajemnie wstrzykuję sobie w garażu marihuanę. To bezpieczniejsze bo gdyby dowiedziała się, że chodzi mi po głowie przytarganie na podjazd kolejnego grata to bóg mi świadkiem, że zadźgałaby mnie na miejscu tym moim widelcem.

O co jednak chodzi z tym całym myśleniem. Zauważyłem, że im więcej się nad czymś zastanawiamy, tym mniej realna staje się realizacja tego pomysłu. Od prawie 10 lat chodzi mi po głowie pomysł kupna starego muscle cara i dziś, choć ten pomysł wciąż wraca do mnie jak bumerang to wiem już, że raczej nigdy go nie zrealizuję.

Po prostu zbyt wiele się nad nim zastanawiałem.

Dzisiaj już wiem, że powinienem był kupić wtedy jakiegoś starego Dodge’a z ogromnym silnikiem, a potem żywić się wyłącznie podkradanymi z rabaty sąsiada rzodkiewkami i mchem. Wówczas mój pomysł miałby szanse na realizację.

Dziś nie jest to już pomysł tylko niezrealizowane marzenie.

W zasadzie to nawet nie do końca marzenie, gdyż po dziesięciu latach analizowania, rozmyślania i liczenia ewoluowało ono raczej w coś z kategorii „to wyjątkowo beznadziejny pomysł”.

Odwrotnie było z moim cabrio. I moim „nowym” E30. I większym silnikiem w bordowej.

W zasadzie jakby się nad tym chwilę zastanowić to chyba żaden z moich udanych pomysłów nie był efektem dobrze przemyślanego planu. Za wszystkim co dobre stała moja nieodpowiedzialność, upór, głupota i ignorancja.

Dlatego też mam dla Was dobrą radę.

Jeśli od dłuższego czasu nad czymś myślicie to zróbcie jedną z dwóch rzeczy:

Zrealizujcie w końcu ten pomysł.

Albo zupełnie o nim zapomnijcie.

Choć to może wydawać się dziwne, każda z tych opcji to najlepszy możliwy wybór.