Mały chłopiec całą noc nie mógł spać… Głowę zaprzątało mu mnóstwo myśli, które gdy tylko położył się do łóżka nachalnie zaczęły pchać się mu przed oczy. Był pobudzony jak gość, który jadł bigos w ostatniej edycji mam talent i pomimo zmęczenia nie mógł zmrużyć oka.

Lista prezentów od mikołaja, którą skrzętnie kreślił kolorowymi kredkami, stare dobre sanki, które wspólnie z tatą pomalował dziś nowiutką, błękitną farbą…

Zapach makowca piekącego się w wysłużonym piekarniku i zimowa kurtka, która triumfalnie powróciła na wieszak ze starej zakurzonej szafy.

Czuł, że zima zbliża się wielkimi krokami i dlatego był taki roztrzepany. Kochał zimę. Lepienie bałwana i zjazdy z pobliskiej górki. Igloo wyżłobione w hałdzie śniegu uzbieranej po odśnieżaniu chodnika i bitwy na śnieżki z dzieciakami z okolicy.. Do szczęścia brakowało jednak jednej i najważniejszej rzeczy…

Śniegu.

Usnął bardzo późno, a mimo to gdy tylko otworzył rankiem oczy od razu wyskoczył spod ciepłej kołdry i pobiegł czym prędzej do okna. Podciągnął się na palcach i wyglądając nad parapetem spojrzał na okoliczne drzewa.

Były białe!

Okrzyk radości rozszedł się po całym domu stawiając na nogi nawet wysłużonego jamnika Benia, który jak się domownikom wydawało nie żył od jakichś 5 lat (przez większość czasu nie dawał żadnych znaków życia poza puszczeniem raz na czas jakiegoś bąka). Mały po zaatakowaniu pozycji strategicznych w sypialni rodziców i ściągnięciu taty z łóżka pobiegł szybko ubierać się w swój zimowy skafander.

Protesty zaspanej mamy bełkoczącej coś znad poduszki o śniadaniu i szaliku obchodziły go w tym momencie równie mocno, co schemat budowy dyferencjału.

Wybiegł na plac i od razu spróbował ślizgnąć się na zasypanym białym puchem podjeździe. Dwie gleby później ciągnął już pachnące rozpuszczalnikiem sanki w kierunku pobliskiej górki. Ziewający ojciec stał z boku stoku i z dumą spoglądał na swojego synka śmigającego z rękami w górze na sankach w tę i we w tę, niczym kobieta na wyprzedaży.

On chyba nigdy nie dorośnie – pomyślał.

………………………………………………………..

Leżał w łóżku i patrzył się w sufit. Cały dzień przelatywał mu przed oczami – analizował, myślał, planował… Było już sporo po północy kiedy skończył montować szperę do swojego BMW jednak mimo ogromnego zmęczenia teraz nie mógł zasnąć.

Przewracał się z boku na bok przez dobre dwie godziny.

Cały dzień spędził w garażu na składaniu tylnego zawieszenia. Odnowił wał napędowy i szperę. Złożył całość na twardych tulejach, zamontował nowiutkie tarcze i sportowe klocki. Uwielbiał takie garażowe „dłubanie” pomimo, że zabierało mu sporo czasu i energii. W garażu panowała dość specyficzna atmosfera – z wysłużonej wieży jakiegoś chińskiego producenta sączyły się ciche dźwięki z Paulem Anką w tle, a cały stół zasypany był najróżniejszymi narzędziami. Efekt dopełniał plakat z gołą babą wiszący na drzwiach garażowych…

Kiedy obudził się rano, niemal natychmiast wyskoczył z łóżka. Dopadł do okna i jego zarośniętą, i niezbyt urodziwą twarz rozpromienił szeroki uśmiech.

Było biało!

Wypadł na korytarz ledwo mieszcząc się podsterownym, papciowym poślizgiem w drzwiach łazienki. Wyszorował zęby i spróbował ułożyć włosy przypominające naćpanego, zdezelowanego borsuka po niezłej imprezie. Po trzeciej porcji żelu zostawił je w spokoju widząc mizerność swoich działań.

Wskoczył w wysłużone jeansy i rozpoczął poszukiwania czarnych, zamszowych adidasów. Ojciec siedzący w fotelu spojrzał leniwie nad gazetą, kiedy przelatywało przed nim to ufo próbujące równocześnie założyć bluzę, buty, pasek, spodnie i skarpetki. Dało się zauważyć, że założenie butów przed skarpetkami, z paskiem w dłoni, mając naciągniętą na głowę bluzę i spodnie opuszczone do kolan wyglądało dość komicznie.

Z kuchni dobiegł znudzony głos mamy „weź chociaż szalik i jakąś kanapkę”, który jednak w tej chwili obchodził go równie mocno co stare niebieskie sanki leżące gdzieś na strychu.

Wypadł na zaśnieżony plac i od razu prześlizgał się butami sprawdzając przyczepność nawierzchni. Dwie gleby później wyjeżdżał już swoim BMW na ulicę ustawiając napięcie czteropunktowych pasów i pozycję fotela. Ojciec stojąc w oknie przyglądał się jak lekkim poślizgiem wpada w pierwszy zakręt i znika za szpalerem białych drzew.

On chyba nigdy nie dorośnie – pomyślał…

4 Komentarze

  1. Serdak 19 listopada 2012 o 17:29

    oby! oby nigdy nie dorósł. :)

  2. Tommy 21 listopada 2012 o 16:00

    Nie dorośnie – jest na to za stary.

  3. Toldi 10 marca 2013 o 21:43

    nie wiem czemu wrzuciłeś ten tekst do promowanych na 1 stronie, ale muszę przyznać że genialny… Prawda jest też taka, że w połowie I części już wiedziałem co będzie dalej (takie to oczywiste i łatwe do przewidzenia)… Ale genialne… :)

  4. pandrajwer 18 listopada 2017 o 21:03

    Nie zostaje nic innego jak czekać na śnieg, którego sobie i Tobie Tommy życzę jak najwięcej! :D
    No i jak najmniej tej szmaty soli i niedzielnych kierowców ;)

Pozostaw odpowiedź Serdak Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *