Czy wiecie, że jeśli narzuci się na siebie białe sukno, chwyci się w dłoń świecę i zapali ją, a następnie stanie się o północy w dniu letniego przesilenia przed lutrem i wypowie słowa „Ego vere amo pisorum” to wygląda się jak debil?

Fascynujące.

W każdym bądź razie dziś będzie nie o tym. Podejrzewam, że często zdarza się Wam przeskakiwać pomiędzy kolejkami w supermarkecie, czego efektem jest to, że do domu wracacie miesiąc później bo w końcu trafiacie w tę kolejkę, w której jakaś stara baba w kretyńskim żakiecie upiera się, że ten kalafior kosztował 5,49, a nie 5,52 i ona żąda wyjaśnień!

Od Premiera.

Na piśmie.

Zawsze tak jest.

W takich momentach zawsze myślę sobie „boże – zabierzcie tą babę, bo jeśli rak jej nie wykończy to przysięgam, że ja to zrobię”, a następnie przez kolejne osiem godzin – gdy ona dopierdala się jeszcze do ceny marchewki i okazuje się, że z półki zabrała jedyne w całym sklepie serki topione, które akurat nie posiadały kodu kreskowego, patrzę na nią maślanymi oczami z przyjaznym uśmiechem na ustach i zastanawiam się, czy do wyrwania jej serca użyłbym łyżki do butów czy może jednak pogrzebacza.

Zawsze przyczyną tego typu problemów jest coś, co towarzyszy nam w życiu na każdym kroku – niezdecydowanie. Ta baba w żakiecie to kara za to, że nie potrafimy zdecydować się od razu na jedną opcję i trzymać się jej z wypiętą klatą tylko biegamy z lewa na prawo i tuptamy nóżkami mrucząc pod nosem „co robić? Co mam robić!”.

To zawsze kończy się katastrofą – i problem ten nie dotyczy wyłącznie supermarketu.

Wyobraźcie sobie, że budzicie się w środku nocy, a Wasz dom stoi w ogniu. Z łóżka za nogi ściąga Was strażak z tą śmieszną maską na twarzy i krzyczy „Tędy! Na schody!”. Po chwili jednak stwierdza, że to nie do końca dobry pomysł, więc kiedy już macie stawiać nogę na pierwszy stopień ciągnie Was za bark i krzyczy „albo nie! Lepiej tędy!”.

Albo nie! Przez okno!

Albo nie, tam jest za wysoko!

Jednak na schody!

Biegniecie więc z powrotem na schody w tej swojej okropnej pidżamie, którą dostaliście pod choinkę od ciotki Ireny, a wtedy strop robi klasyczne „jeb dup pierrdu” i wszyscy giniecie.

Są pewne dziedziny życia gdzie nie ma miejsca na brak zdecydowania. Gdzie od błyskawicznego podejmowania decyzji zależy bardzo wiele. Żołnierze. Piloci. Strażacy i wspomniana wyżej sytuacja ze schodami. Policjanci i chwile kiedy ktoś zaczyna uciekać, albo sięga po broń. Wybór sosu kebaba, kiedy za Wami czeka długo kolejka głodnych i wkurwionych robotników z pobliskiej budowy.

Wszyscy nieustannie podejmujemy jakieś decyzje.

Samochód wymaga ich szczególnie, bo szybkość z jaką wszystko się odbywa jest zdecydowanie większa. Czy jechać tędy czy tamtędy. Czy wyprzedzić tę grubą babę w durnym żakiecie i jeszcze bardziej durnym fiołkowym matizie, czy może lepiej poczekać na dłuższą prostą? Przyspieszyć, czy zwolnić i przepuścić to M3 za nami? Kręcić trójkę, czy lepiej wrzucić czwórkę i dotoczyć się jakoś do szczytu tego wzniesienia?

Prowadzenie samochodu to nieustane podejmowanie decyzji.

Najlepszy przykład?

Pomarańczowe światło na skrzyżowaniu – wiecie o co mi chodzi prawda?

Szybkość reakcji i umiejętność błyskawicznego podejmowania decyzji jest cholernie ważna. Nie jest jednak nic warta jeśli brakuje nam wiedzy. Jeśli nie wiemy spośród jakich możliwości możemy wybierać.

Kiedy samochód wpada w poślizg, a my walimy przodem prosto na słup wysokiego napięcia nie mamy specjalnie dużo czasu na podejmowanie decyzji, jednak jeśli wiemy co na śliskim powoduje dodanie gazu, a co jego odjęcie to mamy już spory handicap. Jeśli jednak trzy razy zmienimy zdanie co do tego, z której strony lepiej ów słup ominąć to nieomal pewne jest że walniemy idealnie w jego środek.

Więcej pewności siebie.

Więcej zdecydowania i mniej zastanawiania się na siłę.

Intuicja to naprawdę bardzo fajna funkcja – trzeba tylko zacząć jej używać.