Pomimo, że od pierwszej klasy podstawówki zmuszany byłem do brania udziału w niezwykle nieudolnej farsie, jaką inni zwykli nazywać „nauką matematyki”, nawet dziś mam problem z obliczeniem mojej pensji netto i stwierdzeniem, który kredyt hipoteczny zrujnowałby mnie najbardziej dotkliwie. Podejrzewam, że spora w tym zasługa faktu, iż większość lekcji matematyki spędzałem ukryty za postawioną na ostatniej ławce książką, z twarzą przyklejoną do zeszytu i strużką śliny cieknącą mi z ust.

Nieliczne momenty kiedy nie spałem, poświęcałem na malowanie siusiaków w zeszycie kolegi albo grę z nim w „go”, w które to grać jak na ironię nauczyła nas nauczycielka Polskiego (Przypadek? Nie sądzę.)

Efekty mojej matematycznej ignorancji są widoczne po dziś dzień. Oczywiście jak większość ludzi mających problem z mnożeniem zasłaniam się twierdzeniem iż posiadam naturę humanisty – wszystko jednak wskazuje na to, że oznacza to po prostu tyle, że mój mózg pracuje równie wydajnie co chorujący na padaczkę, niewidomy operator koparki.

Gdybym rzeczywiście był takim humanistą, na którego staram się pozować wiedziałbym przynajmniej w jakich ramach czasowych zamyka się renesans. Ja tymczasem jestem w stanie stwierdzić co najwyżej, że w tym okresie ludzie zwykli nosić głupie czapki i strzelać do siebie z miłości.

Wracając jednak do samej matematyki – jak już kiedyś wspominałem matematyka jest kobietą bezduszną. Nie toleruje ona najmniejszych nawet pomyłek. Jeśli walniecie byka w wypracowaniu o jakimś strzelającym do siebie gościu w kaszkiecie to w najgorszym wypadku ktoś uzna Was za dyslektyka (za moich czasów mówiło się debila) i świat Wam wybaczy.

Albo uzna to za przejaw buntu przeciwko uciskającym naród normom i szablonom, po czym okrzyknie Was twórcą nowego nurtu w sztuce i sprawi, że już po Waszej śmierci malowane przez Was siusiaki będą się sprzedawały po kilka baniek.

Jeśli jednak podczas obliczeń matematycznych postawicie nie tam gdzie trzeba chociażby jeden malutki przecinek, wszytko trafi szlag, a potem do Waszego mieszkania wpadnie CBA, Krzysztof Rutkowski i Zbigniew Łuczyński z programu Uwaga, który będzie zadawał Wam dziwne pytania o Wasze pieniądze i numer telefonu Zbigniewa Kręciny.

Ponieważ jako upośledzony matematycznie dzieciak powinienem był spędzać mnóstwo czasu na zajęciach dodatkowych i korepetycjach, ja z premedytacją spędzałem go biegając po boisku, wpadając na różne rzeczy na rowerze i w przekomiczny sposób upadając na twarz (co nawiasem mówiąc niespecjalnie pomagało w poprawie matematycznych właściwości mojego mózgu). Kiedyś tak przydzwoniłem w beton, że pod wpływem fali uderzeniowej mózg prawie wyszedł mi uszami. Mam naprawdę sporo farta, że dziś nie mam pyska jak mops.

Albo studzienka kanalizacyjna.

Owszem – w moim wypadku zdecydowanie bezpieczniej byłoby siedzieć całymi dniami nad książkami w stylu „I ty możesz zostać Stephenem Hawkingiem” ale podejrzewam, że aby osiągnąć poziom pozwalający mi choćby na bezstresowe wydawanie reszty w Lidlu, musiałbym spędzić nad książkami przynajmniej połowę dzieciństwa.

Gdybym jednak zamiast biegać po boisku faktycznie siedział nad książkami, po jakimś czasie wyglądałbym jak młodociana wersja Wojciecha Manna. Owszem, grube dzieciaki zdecydowanie trudniej uprowadzić ale obawiam się, że na tym zalety tego typu postury się kończą.

Poza tym w wyniku bardziej i mniej widowiskowych upadków na pysk, moje szanse na zostanie nowym Stephenem Hawkingiem były nieporównywalnie wyższe niż w wypadku gdybym całymi dniami siedział nad książkami i stawiał przecinki nie tam gdzie trzeba.

Gdybyście widzieli w jaki sposób potwierdzałem istnienie grawitacji, dziwilibyście się mojej mamie, że w ogóle wypuszczała mnie z domu bez tej wielkiej gumowej piłki, w której ludzie turlają się za pieniądze po pobliskim jeziorze.

Tak więc wolałem więc mieć problemy z dodawaniem, ale za to mnóstwo czasu spędzać na tym co sprawiało mi największą radość i pozwalało rozwijać inne wartościowe dla mnie umiejętności. Takie jak na przykład wspinanie się po drzewach, budowanie skoczni rowerowych z kupki liści i kawałków starej skrzynki po owocach albo podpalanie torebki z psią kupą przed drzwiami sąsiada.

Wracając jednak do sedna tematu – kiedyś wspominałem już o tym, że matematyka mimo wszystko jest bardzo ważna dla motoryzacji. Że gdyby nie ona nie mielibyśmy idealnie zestrojonych zawieszeń, zapasu momentu obrotowego i działających poprawnie wycieraczek. Teraz jednak, leżąc jak zwykle pod moim Fordem i zastanawiając się jak wspawać kolejny element podłużnicy tak, żeby nie pozbawić się brwi doszedłem do wniosku, że ta matematyczna nieudolność ma również wiele zalet.

Zastanówcie się sami – gdybym potrafił dodać do siebie kilka cyfr, już dawno doszedłbym do wniosku, że to co wyrabiam jest zupełnie pozbawione sensu. Nie mógłbym żyć ze świadomością, że bilans się nie zgadza, a każda wydana na ten stary kabriolet złotówka bolała by mnie bardziej niż kopniak w krocze.

Zacząłbym wybierać płyn chłodniczy marki grosik i chińskie, bieżnikowane opony. A potem kupiłbym sobie jakiegoś koreańskiego kompakta z turbodoładowanym silnikiem o pojemności puszki piwa i obchodził się z pedałem gazu równie delikatnie co ze śrubokrętem podczas strojenia głowicy w moim starym Commodore.

Stałbym się potworem.

Statystycznym, szablonowym szarakiem kupującym spodnie do garnituru w sklepie Auchan.

Kto wie, może nawet zaczęliby dzwonić do mnie Ci ludzie od sondaży?

Albo ktoś z Familiady zadawałby mi na ulicy pytania o lamy i owce.

Co więcej – podejrzewam, że za jawną defraudację uznałbym również Wasze działania związane z kupowaniem różnego rodzaju części tuningowych za co zacząłbym jawnie Was nienawidzić. Troszczyłbym się również o budżet i moją przyszłą Emeryturę dlatego opowiadałbym się za budowaniem kolejnych fotoradarów i ustawianiem ograniczeń prędkości mających ukrócić te Wasze nieefektywne finansowo harce.

A jako emeryt w godzinach szczytu jeździł za darmo autobusem po ziemniaki.

Na drugi koniec miasta bo tam są kilka groszy tańsze.

Ostatnio wszelkie kampanie społeczne namawiają młodych ludzi, żeby Ci wybierali kierunki ścisłe, ale ja coś Wam powiem – takie głupki jak ja też się czasem przydają. Może i nie potrafimy budować przyszłości, ale z całą pewnością wiemy jak sprawić żeby była trochę bardziej kolorowa.